55 سال صبوري، يک فصل با شکوه تراکتور

 هواداران تيم‌هاي اروپايي سال‌هاي زيادي است که در دنيا قد علم مي‌کنند و خود را برترين هواداران دنيا مي‌دانند اما در اين سوي دنيا و گوشه‌اي از قاره آسيا، تيمي رخ نمايان مي‌کند که هوادارانش پا به پاي تيمشان، شهر به شهر ايران را گشته و تا ثانيه آخر هر بازي (برد يا باخت فرقي ندارد)، فرياد حمايت‌هايشان را به آسمان بلند کرده‌اند.
هواداراني که سال‌ها به انتظار يک جام قهرماني ليگ برتر، ايستاده تيم خود را تشويق مي‌کردند، گويي که تيم در اين 55 سال، قهرمان قلب‌هايشان بوده است و با شعار «عيبي يوخ» در لحظاتي که تيم شکست مي‌خورد، از دست بازيکنان گرفته و معناي حمايت را به فوتبال ديکته کرده‌اند.
به راستي که «پرشورها» عنواني است که لايق اين هواداران مي‌توان انتخاب کرد در هر لحظه و همه روز، شور و شوق در تک به تک اين هواداران موج مي‌زند و اشک‌ها و لبخندهايي که پاي اين تيم گذاشته‌اند، عشقي بي منت را نمايان مي‌سازد.پرشورها در اين سال‌ها بارها اشک ريختند و لبخند زدند. لحظات شادماني و تلخي که هيچ‌کدام فراموش نمي‌شود، از قهرماني‌هاي جام حذفي گرفته تا روزي که در لحظه آخر، قهرماني ليگ برتر را از دست دادند، قلب ميليون‌ها هوادار تراکتور لرزيد و تک به تک اين خاطرات تا آخر عمر با آنها باقي مي‌ماند.
پرشورها در هر بازي خانگي و حتي خارج از خانه تيم خود را تنها نگذاشته و نمي‌گذارند، بازي‌هاي اين تيم در ورزشگاه يادگار امام (ره) تبريز برگزار مي‌شود اما هوادارانش از شهرها و روستاهاي دور و نزديک، خود را به ورزشگاه مي‌رسانند و هزاران هوادار در 90 دقيقه فارغ از اينکه در خارج از ورزشگاه کيستند، در داخل ورزشگاه، يکصدا و يکدل فقط براي يک تيم و موفقيت و اوج گرفتن آن مي‌ايستند و تشويق مي‌کنند.
اين قهرماني، پاداش وفاداري، صبر، عشق و اميد
حال اين قهرماني براي ميليون‌ها پرشور و باشگاه بزرگ تراکتور، فقط يک جام نيست؛ بلکه يک پاداشي به وفاداري، صبر، عشق و اميد است، آن هم در فصلي که دريايي از هجمه‌ها و حاشيه‌ها گريبان تيم را گرفته بود، توهين‌ها و ناسزاهايي که در ورزشگاه‌هاي مختلف عليه تيم و بازيکنان در اين فصل شنيده شد و فدراسيون تنها به دادن جريمه نقدي بسنده کرد اما بلوغي که در باشگاه ايجاد شده است، حواشي را به بهترين نوع مديريت کرد.
مگر ورزشگاه 70 هزار نفري يادگار امام، گنجايش ميليون‌ها هوادار پرشور تراکتور را دارد؟ قطعا نه، دليل آن را مي‌توان در صفحات فضاي مجازي رسانه‌هاي مطرح ورزشي جهان جستجو کرد که تصاوير و فيلم‌هاي جمعيت 120 هزار نفري پرشورها در يک ورزشگاه 70 هزار نفري چگونه بازخورد داشته است.
معجزه‌اي به نام ثبات در فوتبال
اما فوتبال، معجزه دارد، فصل 1403–1404، فصل شکوه و بازگشت بود و معجزه‌اي که از همان ابتداي فصل رقم خورد. انتخاب بهترين گزينه سرمربي و بازيکنان کليدي و حفظ آن‌ها تا پايان فصل که بهترين نتيجه را درپي داشت.
در حقيقت، يکي از نکات کليدي اين فصل، ثباتي بود که در تيم مشاهده مي‌شد. در حالي که تراکتور در سال‌هاي گذشته بارها تغييرات سرمربي را شاهد بود، اين فصل نخستين بار است که تيم تحت هدايت يک سرمربي، دراگان اسکوچيچ، از ابتداي فصل تا انتها پيش رفت و همين عامل، حلقه گمشده‌اي بود که در سال‌هاي گذشته همواره کمبودش احساس مي‌شد.
قهرماني زودهنگام تراکتور که به رغم سنگ اندازي ها به دست آمد، تنها گواهي بر قدرت و شايستگي تيمي بود که در تمام طول فصل با اقتدار بازي کرد و در نهايت حق خود را از فوتبال ايران گرفت.
و هواداران …
پرشورها که سال‌ها به تنهايي سکوها را گرم کرده بودند، اين بار فرهنگ هواداري را نشان دادند، در برابر توهين‌ها، بي‌اخلاقي‌ها، فحاشي‌ها و تحريک‌ها، نه فرياد زدند، نه تلافي کردند؛ فقط ايستادند و با دفاع از جايگاه مادر، شعور را جايگزين شعار کردند.
اولين حضور هواداران و خبرنگاران بانو در ورزشگاه
اين فصل شاهد ورود هواداران خانم به ورزشگاه‌ يادگار امام نيز بوديم که براي نخستين بار در تاريخ ليگ برتر فوتبال و باشگاه تراکتور، زنان با اشتياق به سکوها آمدند و نشان دادند که اين تيم براي همه است، فارغ از جنسيت.
حضور بانوان خبرنگار در پوشش اخبار تيم، يکي ديگر از لحظات خاص اين فصل بود، براي نخستين بار، بانوان خبرنگار و عکاس خبري در کنار مردان به پوشش خبر بازي‌هاي تيم تراکتور پرداختند و نشان دادند که در دنياي ورزش، زنان نيز به اندازه مردان شايستگي حضور و تأثيرگذاري دارند.نمي‌توان از مديريت هوشمندانه مالک باشگاه تراکتور، محمدرضا زنوزي نيز بدون اشاره عبور کرد، او که از شش سال پيش تيم‌داري تراکتور را بر عهده گرفته است، با وجود تمام چالش‌ها و تغييرات مداوم در کادر فني، سرانجام توانست تيم را به بلوغ رسانده و ثبات را جايگزين تغييرات مداوم کند، اين ثبات در نهايت جواب داد و تراکتور به آنچه که شايسته‌اش بود رسيد.
تراکتور قهرمان شد، اما قهرماني‌اش فقط با سوت پايان يک بازي و نتيجه‌اي که در پايان بر روي اسکوربرد ورزشگاه نمايان شد، به دست نيامد بلکه اين قهرماني، نتيجه سال‌ها اشک و لبخند، صبوري و اميد بود، اين پايان يک رؤياي 55 ساله بود، اما آغاز فصل جديدي از اعتماد به خود و همبستگي، براي تيمي که حالا ديگر فقط »پرهوادار« نيست، بلکه قهرمان ايران است.
تبريز جشن گرفت، آذربايجان سرفراز شد و فوتبال ايران داستاني از صبوري، ايستادگي و بازگشت شنيد، تراکتور، آن رؤيايي که سال‌ها ناتمام مانده بود را بالاخره تمام کرد.به گزارش عصرآذربايجان به نقل از ايرنا، بر اساس آخرين آمار ارائه شده از سوي سايت ترنسفرمارکت، تيم تراکتور با ميانگين حضور بيش از 42 هزار تماشاگر در هر بازي، عنوان پرتماشاگرترين تيم ايران، دومين تيم پرهوادار آسيا و سي و هشتم در دنيا است.تراکتور اکنون 64 امتياز از 28 بازي دارد و اگر بتواند 6 امتياز در 2 بازي انتهايي فصل را بگيرد، بهترين تيم تاريخ ليگ برتر با 2 امتياز بيشتر نسبت به بهترين رکورد تاريخ ليگ را خواهد داشت.