ساختمان مسجد در حدود چهار صد متر مربع است که سقف آن چوب پوش بوده و ستوني در اين مسجد به کار نرفته و بدون ستون بودن سقف به اين مساحت وسيع آن را منحصر به فرد نموده است، بامي شيرواني، سقف آن را مي_پوشاند، در شمال مسجد، به سوي حياط ايواني با چهار ستون چوبي قرار دارد، که سر ستون_ها کنده کاري شده است. ستون ها، ايوان ورواق مسجد را به سه قسمت تقسيم نموده که در وسط سرستون هاي ايوان، در دو سمت ابيات زير مشاهده مي گردد. در ساختمان مسجد غير از چوب، از سنگ و آجر استفاده شده، که بعد از پي ها آجرها با ملاط آهک و شن و روي هم چيده شده اند، در ساختمان مسجد مشاهده نمي شود، مگرگچ بري ساده اي که در سر ديواره ها با خطوط موازي به اندازه تقريبي پنجاه سانتي متر وجود دارد ودر هلال در و پنجره بزرگ مسجد به سمت حياط کاشي کاري زيبائي با آيات قرآن مشاهده مي شود. درب اصلي مسجد به حياط که در قسمت شمال قرار دارد باز مي شود. حياط داراي دو درب است دربي بزرگ که به کوچه امين ديوان و در امتداد کوچه تلگراف باز مي شود. معمار ساختمان مسجد، کليّه ذوق و هنر خود را در طاق نما و تزئين با آجر ها در پايه ها و هلال درب به کار برده و در بالاي اين درب، لوحه اي تقريباً در متراژ 60 در90 سانتي متر مشاهده مي شود، با نوشته هايي در چهار ستون، که به سبب زدگي سنگ، خوانده نمي شود و در بي به بن بست داش آغليان که درسمت شمالي مسجد وجود دارد، باز مي شود. دليل نامگذاري داش آغليان براي اين مسجد بنا به نوشته کتب تاريخي توسط پژوهشگران چنين آمده است که: طبق اظهار نظر ريش سفيدان زمان_هاي قديم، گويا محل مسجد، حياط مسکوني سيدي بوده، وي در شب عاشوراي يکي از سال_ها در خواب چند نفر خانم سياهپوش را در حياط و دور سنگ مي بيند که در حال عزاداري هستند، از خواب مي پرد به سوي حياط کشيده مي شود سنگ را مشاهده مي کند که قطرات اشکش سرازير است، فرداي آن شب خوابش را با عالمي در ميان مي گذارد، وي اظهار مي دارد که خواب تو رؤيائي صادقه است، سپس با موافقت سيد منزل وي مبدل به يک زاويه براي مسجد، جهت زمستان و يک ايوان، جهت تابستان مي شود.
گروه سيري در استان ها: "اين مسجد از مساجد کهن و منحصر به فرد شهرستان خوي است که در کوچه امين ديوان و در امتداد کوچه تلگراف قرار دارد و از مساجد آباد و داير اين شهر به شمار مي_رود.