گروه سياسي:روزي در محضر مرحوم حضرت آيت الله حاج شيخ مسلم ملکوتي (رضوان الله تعالي عليه) بودم و چند نفر از فضلاي ديگر هم حضور داشتند. معمم ميان‌سالي خطاب به معظم له گفت: آقا! ديروز در تهران، ميدان راه آهن بودم يک جوان فلان لفظ را درباره من به کار برد و من هم در جوابش چنين و چنان گفتم. عبارتي را بر زبان آورد که خيلي تند و تيز بود. او متاسفانه خوشحال هم بود که حاضر جوابي کرده و در برابر آن جوان کم نياورده است. در اين هنگام آن فقيه و مرجع فيلسوف نگاه حسرت آميزي به حاضران انداختند و خطاب به آن فرد فرمودند: پس شما با اين سخن و برخورد، گفته او را ثابت و تاييد کرديد و نشان داديد که واقعا مصداق همان لفظ هستيد ولي در ظاهر لباس روحاني پوشيده ايد! سپس خيلي با ملاطفت و مهرباني تذکراتي و نصايحي ارائه دادند و اضافه کردند: اگر بنا باشد برخوردهاي ما هم مانند ساير افراد باشد و با آنها مقابله به مثل بکنيم، آن وقت فرق ما با آنها چه مي شود؟ما روحانيون که ادعا مي کنيم جانشينان رسول خدا (ص) و ائمه معصومين هستيم، بايد اين را در عمل نشان بدهيم. آنگاه به سيره معصومين پرداختند که پيامبر مصداق اتمّ اشدّاء علي الکفار ورحماء بينهم بودند و اين شدت بر کفار هم بيشتر ناظر به سردمداران و طواغيت کفار است. آن حضرت نسبت به توده مردم اعم از کافر، مشرک ومسلمان»اُذُن خير«، مهربان و رحيم بودند.از فرمايش ايشان و کتب سيَر و تاريخ برمي آيد که اين سيره نبوي و علوي در طول تاريخ از آغاز غيبت صغرا تاکنون در ميان علما و فقهاي شيعه وجود داشته و عملي مي شده است. آنها در ميان مردم بر مبناي کرامت انساني، عزت محوري، حسن ظن، گذشت و مهرباني ظاهر مي شدند و رفتار مي کردند. در حالات خواجه نصير طوسي مي خوانيم: چون فردي به وي نامه اي نوشت و در آن ايشان را »کلب بن کلب «خطاب کرد. خواجه نصير جواب بسيار کريمانه داد و نوشت: اين که مرا سگ و فرزند سگ خطاب کرديد درست نيست، چون سگ از چهار پايان است و فلان صدا را درمي آورد و چنين و چنان است، در حالي که هيچ‌کدام اين خصوصيات در من نيست.در تاريخ مشروطه آمده است يکي از منبري هاي معروف کربلا که مخالف مشروطه بود و در منبر به شدت عليه مرحوم آخوند خراساني صحبت مي کرد. او در اواخر عمرش مقروض شد، بناچار مي خواست منزل مسکونيش را بفروشد تا بدهي هايش را بپردازد. وقتي خبر به آخوند رسيد مانع از آن شد و تمام بدهي هاي دشمن سر سخت خود را پرداخت کرد و نگذاشت او خانه به دوش شود. در اوج آشوب هاي دهه پنجاه لبنان، چند نفر از جوانان عضو حزب کمونيست جبهه خلق به رهبري جرج حبش، ماموريت مي يابند تا در يک عمليات ترور، سر راه امام موسي صدر کمين کنند و خودروي حامل ايشان را با آرپي چي 7 منهدم سازند. اما خوشبختانه دير مي رسند و ماشين از آنجا عبور مي کند، آنها بي خبر ساعاتي منتظر مي شوند بعد نااميد شده و هنگام برگشت توسط نيروهاي جنبش امل دستگير و به حضور امام موسي صدر آورده مي شوند، اما ايشان در همان جلسه دستور آزادي آنها را صادر مي کنند. به شهادت تاريخ بدنه حوزه و روحانيت همين است و بس. علما ودانشمندان شيعي هرگز حاضر نمي شدند کوچکترين آزاري حتي به حيوانات برسانند.اخيرا بعضي افراد و کساني که متاسفانه در لباس روحانيت حضور دارند در فضاي سياسي - اجتماعي کشور برخي رفتار وکردارهايي از خود بروز مي دهند که هيچ سنخيتي با بدنه و ارکان حوزه و روحانيت ندارد. ادبيات عجيب و غريبي مانند: مي کشيم، اعدامشان مي کنيم، در آب سنگين اراک دفنشان مي کنيم و رويشان سيمان مي ريزيم،اگر بنا بر امر به معروف فيزيکي باشد تيکه پارشان مي کنيم و... که مايه شگفتي و شرمندگي براي بدنه حوزه و روحانيت شده است. حال سوال اين است، آقاياني که لباس روحانيت به تن کرده و فرهنگ »خشونت و بگير و ببند و بکُش« در ميان مردم و جوانان ترويج مي کنند، در کدام حوزه علميه درس خواندند؟ از حوزه درسي کدام استاد بهره گرفتند؟ در بدنه و ارکان حوزه که اين خبرها وجود ندارد! آنچه که ما سراغ داريم اين بساط ها در حوزه اصلا جايگاهي ندارد. آيا بهتر نيست بگوييم اغلب اينان کساني هستند که شخصيت هايشان در جاهاي ديگر شکل گرفته و هيچ نسبتي به جز يک دست لباس با حوزه و روحانيت ندارند؟
گروه سياسي:روزي در محضر مرحوم حضرت آيت الله حاج شيخ مسلم ملکوتي (رضوان الله تعالي عليه) بودم و چند نفر از فضلاي ديگر هم حضور داشتند.