گروه سيري در استان ها: غار خرمنه سر،در روستاى شاه نشين و در بلندى كوه خرمنه سر واقع شده و به »شانشين« نيز معروف است. سنگهاى خارا و سنگهاى سفيد آهكى به صورت ستونهاى استالا كتيت و آويزههاى استالا گميت مانند چلچراغهاى زيبا از سقف غار آويخته و آن را زيبا كرده است. در اين غار چاههاى بسيار و درههاى خطرناك و لغزندهاى وجود دارد؛ بنابراين براى بازديد از آن حتما بايد از وسايل غارنوردى و كوه نوردى بهره گرفت. برخوردارى غار مزبور از فضاهاى تالار مانند دالانها و دهليزهاى زيبا و دخمههاى شبيه مغازههاى قديمى بازارهاى شهرهاى سنتى (كه چنين بر مىآيد كه از زيستگاههاى انسانهاى نخستين بوده است) از جمله عواملى است كه غار خرمنه سر را از ويژگىهاى منحصر به فرد برخوردار ساخته است. براى رسيدن به دهانه غار (خرمنه سر)، ابتدا از بستر رودخانهاى كه از كوههاى شمالى شانشين سرچشمه مىگيرد و از ميان درختان سر سبز زيتون و انجير بايد گذشت و به سوى ارتفاعات شمالى پيش رفت تا در نزديكى قله كوه خرمنه سر، دهانه مشبك و پنجره مانند وسيع غار را ديد. غار تاريخى گلجيك در 35 كيلومترى جنوب غربى شهرستان زنجان، در ارتفاعات مشرف به روستاى حاج ارش، از توابع شهرستان زنجان واقع شده است و در حال حاضر راه سواره ندارد. اين غار عظيم كه به طور طبيعى، از فرسايش سنگهاى آهكى موجود در آن پديد آمده است، با داشتن آب و هواى مناسب، پناهگاه و مسكن انسانهاى دوران پيش از تاريخ بوده است. درون اين غار آثارى از زندگى انسانهاى دوره آشولين تا بردوستين متعلق به شانزده تا سى هزار سال پيش از ميلاد كشف شده است. درون غار ابزار، ادوات، تيغههاى سنگى و استخوان حيوانات شكارى به مقدار فراوان ديده مىشود. آنچه كه بيشتر از همه در خور بررسى و اهميت است، آثار معمارى درون غار است كه نشان از محصور نمودن فضاهاى زيستى و تعيين حريمها دارد و تعيين حدود مالكيت را در آن دوره نشان مىدهد. مجموعه غارهاى داشكن در 10 كيلومترى جنوب شرقى سلطانيه، در نزديكى روستاى وير از توابع همين بخش قرار گرفته است. اين مجموعه در محوطهاى به شكل مستطيلى ناقص به طول 400 متر و عرض 50 تا 300 متر ديده مىشود. در درون اين مجموعه، سه غار نسبتا عميق در دل كوه كنده شده است كه كنده_كارىهاى زيبايى دارند. در طرفين اين نقشها، محرابهاى زيباى نقش دارى با طرحهاى اسليمى، گل و بوته و مقرنسهاى سنگى كنده كارى شدهاند. مجموعه آثار كنده كارى اين محل، يادگار هنرمندان چينى است كه به فرمان اولجايتو از چنين فراخوانده شده بودند. بر اساس فرضيهاى، غارهاى »داش كن« در دو دوره تاريخى جدا از هم مورد استفاده قرار گرفته است. در دوره نخستين، اين غار نيايشگاه مهرپرستان در عهد ساسانى بوده است؛ اما از اين دوره آثارى به جاى نمانده است. دوره دوم كه نقشهاى اژدها، برگ مو، پيچك و طرحهاى اسليمى، يادگار آن دوره است، به دوران فرمانرواى ايلخانان تعلق دارد. سنگهاى سبز به كار گرفته شده در حصار ارگ سلطانيه، مطمئنا از محل تاريخى داش كن (سنگ بر) بريده شده است. در نتيجه برش و انتقال سنگ، فضاى لازم جهت كنده كارى و دخمه سازى در اين محل فراهم شده و اين مكان با اندكى تغييرات به آرامگاه تبديل شده است. بنابراين، محوطه تاريخى داش كن را مىتوان در رديف آرامگاههاى دوره ايلخانى نيز طبقهبندى كرد.
غار خرمنه سر،در روستاى شاه نشين و در بلندى كوه خرمنه سر واقع شده و به »شانشين« نيز معروف است. سنگهاى خارا و سنگهاى سفيد آهكى به صورت ستونهاى استالا كتيت و آويزههاى استالا گميت مانند چلچراغهاى زيبا از سقف غار آويخته و آن را زيبا كرده است.