گروه سياسي: مسؤوليت هاي مهم را بايد به آدم هاي بزرگ و "چشم و دل سير" سپرد نه به آدم هاي کوچک و "چشم و دل گرسنه". پرونده هاي بزرگ را نبايد به آدم هاي "کوچک نگاه" سپرد زيرا نتايج مصيب باري دارد. مناقشه تهران و کشورهاي غربي بر سر مسئله هسته اي ايران به پايان رسيده و دو طرف در کانال اجراي بخش هاي مختلف "برجام" به عنوان برنامه مشترک براي حل اين مسئله قرار دارند. اما اين مناقشه با همه فراز و فرودش براي ايراني ها شامل مردم و مسؤولان، با درس هايي همراه بود که مهمترين آنها را مي توان اين گونه برشمرد: 1. سازمان ملل متحد، مهم است و مهمترين بخش آن نيز يعني شوراي امنيت، "بسيار مهم" است. تصميمات سازمان ملل و شوراي امنيت مي تواند بر زندگي شخصي و جمعي ايراني ها تاثير بگذارد. مجازات ها (تحريم ها) ي سازمان ملل و شوراي امنيت مي تواند فارغ از شعار زدگي هاي ما، به منافع ايراني ها آسيب بزند. 2. آژانس بين المللي انرژي اتمي و شوراي حکام به عنوان مرکز تصميم گيري آن مهم است. 3. آمريکا، کشور مهمي است (مهم به معناي محبوب نيست). همه بخش هاي تصميم سازي (دانشگاه ها، لابي ها، گروه هاي فشار، احزاب، سازمان هاي غيردولتي يا ان جي او ها، رسانه ها، ستاره ها و ...) و تصميم گيري (رياست دولت و وزارتخانه ها، پارلمان يا کنگره، دستگاه قضايي، دولت ها، پارلمان هاي محلي و ...) در آمريکا مهم اند. تصميمات آنها درباره ايران يا طرف هاي مرتبط و متعامل با ايران مي تواند بر زندگي تک تک ايراني ها تاثير بگذارد. 4. استقلال و کارايي وزارت خارجه ايران مهم است. وزارت خارجه در صورتي مي تواند از منافع ايراني ها حمايت کند که عملکردي مستقل و حرفه اي - علمي و به دور از حب و بغض هاي احساسي، غريزي و کودکانه برخي افراد داشته باشد. 5. خفه کردن رسانه ها و کارشناسان يک کشور به هنگام تلاش براي حل يک مناقشه، فاجعه بار است. اين باعث مي شود فضاي بحث و گفتگو براي يافتن راه هاي مناسب حل مسئله يا مناقشه بسته شود و اگر پيدا شود امکان اجرا نيابد. 6. شوراي عالي امنيت ملي به عنوان عالي ترين مرجع تصميم گيري درباره پرونده هاي امنيتي و سياسي بايد نقش نظارتي خود را داشته باشد و از ورود به حوزه اجرا خودداري کند. در هيچ جايي ادغام ناظر و مجري در يکديگر سودمند نيست. 7. مسؤوليت هاي مهم را بايد به آدم هاي بزرگ و "چشم و دل سير" سپرد نه به آدم هاي کوچک و "چشم و دل گرسنه". پرونده هاي بزرگ را نبايد به آدم هاي "کوچک نگاه" سپرد زيرا نتايج مصيب باري دارد. 8. دانستن زبان انگليسي مهم است. اينکه بتوان انگليسي را خوب و روان صحبت، فهميد و درک کرد امر مهمي است. دانستن و توانايي صحبت کردن، گپ زدن، نوشتن و جر و بحث و حتي مشاجره کردن به زبان انگليسي براي مقامات ارشد و مياني ايراني مي تواند در حد حفظ منافع ملي کشور مهم باشد. اينکه مقامات ايراني، زبان انگليسي را خوب بلد باشند براي کسب و دفاع از منافع ايراني ها مهم است. 9.تحريم، خسارت بار است و به منافع ايراني ها ضرر مي زند. استقبال از تحريم هرگز خردمندانه نيست. هيچ کشوري در جهان نمي تواند همه چيزهاي مورد نيازش را خود توليد کند پس مجبورر به واردات است. صادرات خوب نيازمند واردات خوب است. رفت و آمد و داد و ستد پيش نياز هر فعاليت اقتصادي است. نبايد از تحريم شدن استقبال کرد و يا بدتر از آن، جاده صاف کن تحريم خود بود. 10. موضوعات سياسي و روابط بين الملل و جهت گيري هاي سياست خارجي و برنامه هاي توليد انرژي و نظاير اين ها، مسائلي مطلق نيستند بلکه نسبي اند. وجود راه حل هاي متفاوت براي آنها طبيعي است. راه حلي که ما نمي پسنديم الزاماً خائنانه نيست و در مقابل راه حل هاي ما نيز عين ثواب و کمال مطلق فضيلت نيستند.اولويت نخست، "زندگي انساني" است و همه چيز زيرمجموعه آن و در اولويت هاي بعدي قرار مي گيرد.
گروه سياسي: مسؤوليت هاي مهم را بايد به آدم هاي بزرگ و "چشم و دل سير" سپرد نه به آدم هاي کوچک و "چشم و دل گرسنه". پرونده هاي بزرگ را نبايد به آدم هاي "کوچک نگاه" سپرد زيرا نتايج مصيب باري دارد.