وقتي مرگ کرونايي هنرمندان تبريز را گلچين مي‌کند

گروه فرهنگي: هر چند مرگ کرونايي در هر سن، جنس و قشري، دل‌گداز و جان‌سوز است، اما پر کشيدن هنرمندان ديارمان به دست اين ويروس مرگبار، تاثر مضاعفي دارد، چرا که آنان نه براي خود، بلکه براي مردم‌شان زندگي مي‌کنند و از آنِ آنانند.

محمد عزيزي راد

گروه فرهنگي: هر چند مرگ کرونايي در هر سن، جنس و قشري، دل‌گداز و جان‌سوز است، اما پر کشيدن هنرمندان ديارمان به دست اين ويروس مرگبار، تاثر مضاعفي دارد، چرا که آنان نه براي خود، بلکه براي مردم‌شان زندگي مي‌کنند و از آنِ آنانند.
 خبر فوت استاد حبيب شهري، مجري و گوينده محبوب و خوش صداي راديو - تلويزيون تبريز در فضاي مجازي پيچيد و تصاوير و دلنوشته ها و خاطرات مربوط به آن مرحوم، خيلي زود صفحات کاربران آذربايجان شرقي در شبکه هاي اجتماعي را پر کرد؛ يکي از کاربران نوشت که »مرگ به تو نمي آيد« و ديگري از »وقار  و افتادگي«استاد شهري، حکايت کرد. آري! مرگ کرونايي به قامت هيچ عزيزي از هموطنان عزيزم زيبا نيست، اما وقتي اين بيماري مرموز و منحوس، هنرمندان سرزمين ام را مي ربايد، تلخي وداع دوچندان مي شود و سيلي از خاطرات آنان از ذهن دهها هزار، صدها هزار و گاه ميليون ها مخاطب فرهنگ و هنر و ورزش، در فضاي عمومي جامعه جاري مي شود. هر چند دوست بزرگوارم استاد محمدعلي جديد الاسلام، بزرگ ترين مجموعه دار دوربين هاي عکاسي و پيشکوست عکاسي پرتره ايران، در معدود مواقع گلايه و شِکوه از روزگار و بدمرامي هايش، بيت »کاشکي صاحب هنر را زندگان مرده دوست/ در زمان زندگاني، مرده مي پنداشتند« را زمزمه مي_کند، اما پرپر شدن کبوتران سپهر فرهنگ و هنر، فضايي از شور و هيجان فرهنگ دوستي و هنرپروري را در ميان افکار عمومي، يا حداقل نخبگان، ايجاد مي کند که به قول شاعر »غنيمتي است ...«. و اين بار مرگ کرونايي، دُردانه اي از قبيله مجريان و گويندگان راديو - تلويزيون تبريز را از ايل و تبارش جدا کرد؛ او که معمولاً آغاز اجراهايش، مزين به صفات رحمان، رحيم و ... بود؛ سخن از استاد حبيب شهري است که سال هاي درازي را با صداي دلنوازش و هنر مردم مدارش، گوش هاي مردم آذربايجان شرقي را در شهرها، روستاها و ييلاق ها و قشلاق ها نوازش کرده بود و ديدگان را به چهره صميمي و بامحبتش عادت داده بود. هر چند مرحوم شهري در سال هاي اخير به ندرت در قاب جادويي تلويزيون يا رسانه گرم راديو، ديده يا شنيده مي_شد، اما مگر مي شود خاطرات سال ها هنرمندي وي در قالب برنامه هاي مختلف راديويي- تلويزيوني را فراموش کرد و به نيستان فراموشي سپرد. هر چند استاد شهري رفت تا پيرامونيان و دوستانش را با دنيا و مافيها، تنها و دست به گريبان بگذارد، اما مرگ تلخ او، زخمه اي بود بر زخم افکار عمومي آذربايجان شرقي از پرپرشدن گل هاي ديگري از بوستان فرهنگ و هنر به دست کروناي خانه ويران کن و بنيان برافکن. پرواز استاد شهري، يادآور بريده اي از شعر نيما (ياد بعضي نفرات ...) است که فهرستي از پرکشيدگان سلسله فرهنگ و هنر را جلوي چشمانم به صف مي بندد؛ محمد محمدپور، مديرکل متواضع و مردمي فرهنگ و ارشاد اسلامي آذربايجان شرقي که مرگش همه را شوکه کرد و دوستي عزيز، حمشيد دژم خوي، چه زيبا در رثايش نوشت: »از مرگ نوشتن براي تو زود بود«؛
استاد ابراهيم امين زاده، روزنامه نگار پيشکسوت و باسابقه تبريزي که مرگش، مصداق عيني مَثَلِ رايج »تبريز نهالستان است« بود. او شهريور ماه سال گذشته بر اثر ابتلا به کرونا، دستش از اين جهان خاکي کوتاه شد؛ روزنامه نگار اخلاق‌مداري که از پله‌هاي قدرت بالا نرفت و در همه عمرش يک روزنامه نگار بود.
محمد عليزاده نيز پاسوز کروناي راهزن شد تا چهره دوست داشتني اش به واسطه استندآپ هاي اصيل اش در ذهن مخاطبانش باقي بمانند؛ فرهاد باغشمال، روزنامه نگار و طنزپرداز شيرين سخن شهرمان، در مرگ »ممد« نوشت: »همه چيز را به مسخره گرفته اي! نصف شب است مرد حسابي! پا شو! پاشو و بگو که همه اينها شوخي خرکي ممد عليزاده است. تو را به خدا پاشو ... نصف شبي وقت استندآپ نيست .. همين الان زنگ بزن و از دردسر ساختمان نيم بندي که خريدي بگو .. اصلاً دوباره فحشم بده که چرا مشکلاتت را رسانه اي نمي کنم!«.
استاد سيامک افسايي، کارگردان و بازيگر تبريزي نيز ديگر ستاره سپهر هنر تبريز بود که در پنجه کرونا گرفتار آمد و پس از 10 روز بستري شدن در بيمارستان 29 بهمن تبريز، عاقبت دوستدارانش را تنها گذاشت. مرگ افسايي نيز بازتاب گسترده اي داشت و سدرضا علوي، روزنامه نگار تبريزي و از دوستان آن مرحوم در سوگش نوشت: »چقدر سخت است تحمل فراق تو. اولين بار 35 سال پيش در حياط مدرسه والفجر ديدم. آن زمان فکر کردم سالهاست او را مي شناسم. الان حس مي کنم دوست هزار ساله اي را از دست داده ام. هميشه صميمي خداحافظ«. و چه زيبا سرود، فروغ فرخزاد که »پرواز را به خاطر بسپار/ پرنده مردني است«؛ اميد که بوف کرونا ديگر بر در خانه هيچ کس ننشيند و دل هيچ خانواده اي را داغدار نکند.

منبع :