شکاف ميان طيف قاليباف با تندروها بر سر مطالبات مردم

گروه سياسي: طبيعتا کساني که لباس انقلابي گري پوشيده‌اند ولي حرف‌هاي سوپر انقلابي مي زنند مورد نقد هستند چون آن ها دارند دو قطبي سازي را افزايش مي دهند و بحران درست مي کنند اما نخبگان در اين مقطع بايد از روز اول ضمن بيان نظراتشان مردم را به آرامش دعوت مي کردند و از التهابات کم مي کردند.

 جواد مرشدي

گروه سياسي:  طبيعتا کساني که لباس انقلابي گري پوشيده‌اند ولي حرف‌هاي سوپر انقلابي مي زنند مورد نقد هستند چون آن ها دارند دو قطبي سازي را افزايش مي دهند و بحران درست مي کنند اما نخبگان در اين مقطع بايد از روز اول ضمن بيان نظراتشان مردم را به آرامش دعوت مي کردند و از التهابات کم مي کردند.
سعيد آجرلو فعال سياسي اصولگرا و سردبير سابق مجله مثلت و مديرمسئول روزنامه صبح نو با موضوع »ريشه هاي حوادث مهر 1401« مي_گويد: » بايد نهادهاي مدني و سياسي و احزاب را به عنوان نهادهاي واسط بين مردم و دولت تقويت کنيم، همچنين مسئله گفت و گو با نسل جديد و اقناع کردن و به رسميت شناختن دغدغه‌ها و حرف‌هايش مسئله خيلي جدي است.« اين گفت و گو از نظرتان مي گذرد:
ريشه اتفاقات اخير را در چه مي بينيد؟ آيا تقدم و تاخري بين شعارهاي اقتصادي و اجتماعي مي بينيد؟
به نظر من اين مسئله دو وجه دارد، يکي وجه اقتصادي و ديگري وجه فرهنگي و ذهني است. واقعيت اين است که رشد اقتصادي در چند سال اخير وضعيت خوبي نداشته و از آن مهمتر مسئله تورم و کاهش ارزش پول ملي بسيار مساله ساز شده و تامين معيشت طبقه متوسط، طبقه متوسط رو به پايين و طبقه پايين بسيار دشوار کرده است. البته فشار حداکثري در دوران ترامپ نقش زيادي در کوچک شدن و ضربه زدن به اقتصاد ايران داشت.
 ديگري بحث فرهنگي و مباحث ذهني هست که ما با ادبيات جديدي به اسم دهه هشتادي‌ها مواجه ايم که شروع کننده اين اعتراضات بودند. به نظر مي رسد دهه هشتادي ها ارتباطشان با نسل‌هاي گذشته ايران به دلايلي خوب وصل نشده و درک و فهمشان از ارزش‌ها بسيار متفاوت است. ما اينجا شکاف نسلي داريم، البته همه دهه هشتادي‌ها اين گونه نيستند، زيرا ما دهه هشتادي‌هايي داريم که با ارزش‌هاي ملي و مذهبي ارتباط قدرتمندي دارند، مسئله بعدي مسئله شبکه‌هاي اجتماعي است، چون نسل جديد به تعبيري فرزندان شبکه‌هاي اجتماعي هستند. در شبکه‌هاي اجتماعي حکمراني با سبک زندگي غربي تعريف شده است. براي همين يک شکاف نسلي و فاصله بين ارزش‌ها و باورها داريم. آنان مي خواهند ابراز هويت کرده، صدايشان شنيده شده و به رسميت شناخته شوند. اين موضوع ذيل درگذشت خانم مهسا اميني اتفاق افتاد. در ارتباط با بخش دوم سوالتان بايد بگويم ريشه اصلي اين اتفاق کاملا به شعارهاي اجتماعي مربوط بوده و اقتصاد در وهله بعدي قرار مي گيرد. شايد به تعبيري بشود گفت که در ناخودآگاه اين اعتراضات، ممکن است دلايل اقتصادي نهفته باشد، ولي چيزي که ابتدا مردم مي خواستند با آن هم دردي کنند، مسائل اجتماعي و فوت خانم اميني است در شعارها مي بينيد. از اين رو شايد اکتفا کردن به اين شعارها براي تحليل موضوع کافي نباشد.
به نظر شما مطالبات اين معترضان چيست و آيا همه اين معترضان يکسان هستند؟
خير؛ شکل‌هاي متفاوتي دارند يعني چيزهايي که در روزهاي اول اتفاق افتاد با آن چيزهايي که حداقل در يک هفته اخير دارد اتفاق مي افتد متفاوت است؛ روزهاي اول يک نوع همدردي با اتفاقي بود که رخ داده بود اما هرچه جلوتر رفت افرادي وارد اين موضوع شدند که شبکه‌هاي سازمان يافته داشتند و اساسا اعتراضات را تبديل به اغتشاش کردند و به سمت ساختارشکني و رفتارهاي خشن رفتند.
چرا بر اساس وعده هاي داده شده قانون تعيين محلي براي بيان اعتراض ها و آيين نامه هاي مربوطه تعيين نمي شود؟
طبيعي است که بايد بر اساس اصل 27 قانون اساسي، در نظام سياسي‌ اعتراضات سامان يابد تا اعتراضات درون سيستم، حل و فصل شود. در اين که ما در اين بخش حتما نيازمند آئين نامه‌هاي اجرايي و قوانين پايين دستي هستيم ترديدي نيست و شما ديديد که رؤساي سه قوه روي اين موضوع تاکيد کردند، اما اينکه چگونه اجرا شود يک بحث کاملا تخصصي و طبيعي است که شايد در کوتاه مدت نشود براي آن راه حل پيدا کرد. بخشي که به ميدان مربوط مي شود و آنچه که در خيايان‌ها اتفاق افتاد طبيعي است که هرچه جلوتر رفتيم جدا کردن اين دوتا سخت‌تر شد و همه ما به اين باور داريم مردمي که قصدشان ساختارشکني نيست و صرفا اعتراضاتي دارند با کساني که حرفه‌اي اين کار را مي کنند متفاوت هستند، ولي در ميدان ممکن است اين ايجاد تمايز مقداري سخت شود. ما هرچقدر بتوانيم مهارتمان را براي تميز اين دو مساله افزايش دهيم، شيوه برخورد هم سهل تر مي شود. البته يک راه حل هم اين است که امنيت اعتراضات را با سپردن مسئوليت اعتراضات و ساماندهي آن به احزاب بسپاريم. من فکر مي کنم بايد بتوانيم براي آن راه حل ساختاري پيدا کنيم.
ما با يکسري دو قطبي سازي مواجه بوديم، نقش نخبگان حاکميتي تحت عنوان انقلابي گري و غير حاکميتي در اين باره چه بود؟
طبيعتا کساني که در لباس سوپرانقلابي هستند و حرف‌هاي راديکال مي زنند مورد نقد هستند چون آن ها دارند دو قطبي سازي را افزايش مي دهند و بحران درست مي کنند اما نخبگان در اين مقطع بايد از روز اول ضمن بيان نظراتشان مردم را به آرامش دعوت مي کردند و از التهابات کم مي کردند، آن ها مي توانستند بين انتقاد و اعتراضاتشان با اغتشاش در بخش اجتماعي تمايز قائل شوند تا جلوي التهاب بيشتر را بگيرند. يعني اگر کسي با لباس انقلابي گري حرف‌هاي راديکال و تندي در مورد دو قطبي سازي زده حتما عليه منافع ملي عمل کرده و مقصر است، از آن طرف کساني که مي توانستند آرامش را برقرار کنند اما وارد فضا سازي‌ها شدند و افکار عمومي را تهييج و امنيت را دچار مشکل کردند که به نظر من نبايد ناديده گرفته شوند. اين مساله در آسيب شناسي موضوع حتما بايد لحاظ شود، چون نخبه‌ها ، سلبريتي‌ها و چهره‌هاي سرشناسي داشتيم که از روزهاي اول مي توانستند ضمن اعتراض و همدردي، فضا را آرام کنند.
با توجه به تجربه‌ هاي سال هاي 88 ، 96 و 98 براي بيرون رفتن از بحران چه مي توان کرد؟
به گزارش عصر آذربايجان به نقل از خبرآنلاين،بايد نهادهاي مدني و سياسي و احزاب را به عنوان نهادهاي واسط بين مردم و دولت تقويت کنيم، مسئله کارآمدي، حل مشکلات اقتصادي و رفاه، مسئله مهمي است، مسئله گفت و گو با نسل جديد و اقناع کردن و به رسميت شناختن دغدغه‌ها و حرف‌هايش مسئله خيلي جدي است. همچنين به شدت نياز داريم يکبار براي هميشه، در مورد تاريخ و جايگاه ايران توضيح دهيم. چقدر از جوانان ما مي دانند که وضعيت ما در سال 1301 در آستانه حکومت پهلوي با سال 1401 چه تفاوت‌هايي دارد؟ يعني ما نگرش بلند مدت و فرايندي به موضوع ايران نداريم و کاملا داريم پروژه‌اي و کوتاه مدت به آن نگاه مي کنيم. نسل جديد ما به دليل کم کاري‌هايي که نهادهاي آموزشي، فرهنگي و حتي رسانه‌اي داشتند نتوانستند اين ارتباط را برقرار کنند و براي آن ها نه حرف درستي زده شده و نه صداي آن ها شنيده شده است، پس اين ارتباط بايد برقرار شود.

منبع :