ساز دف بيش از هفت هزار سال قدمت دارد

گروه فرهنگي: محقق و پژوهشگر موسيقي آييني ايران گفت: دف يک ساز عرفاني باستاني است که قدمت آن به دوران سومر و بيش از هفت هزار سال پيش مي‌رسد. ئاسو نادري روز در حاشيه جشنواره ملي دف‌نوازي و مولودي‌خواني »نواي وحدت« اظهار کرد: ساز دف در دوران باستان در پرستش‌گاه نواخته و پوست آن از حيواناتي که قرباني مي‌شدند، تهيه مي‌شد.

گروه فرهنگي:  محقق و پژوهشگر موسيقي آييني ايران گفت: دف يک ساز عرفاني باستاني است که قدمت آن به دوران سومر و بيش از هفت هزار سال پيش مي‌رسد. ئاسو نادري روز در حاشيه جشنواره ملي دف‌نوازي و مولودي‌خواني »نواي وحدت« اظهار کرد: ساز دف در دوران باستان در پرستش‌گاه نواخته و پوست آن از حيواناتي که قرباني مي‌شدند، تهيه مي‌شد.
وي با اشاره به اينکه چوب و پوست که با آن دف ساخته مي‌شود هر 2 برگرفته از طبيعي هستند و همين امر هم بر تقدس دف افزوده است، افزود: در دوران باستان بيشتر دف‌نوازان زن بودند و بانو »آننا« اشعار خود را همراه با دف مي‌خواند و دف‌نوازي در دوران باستان بيشتر در اماکن مذهبي رايج بود.
اين مدرس دف و محقق موسيقي آييني ايران گفت: در دوران اسلامي نيز باز هم دف به نوان يک ساز مقدس در خانقاها و تکايا نواخته مي‌شد و ساز دف هنگام خواندن اشعار در مدح و ثنا پيامبر اکرم(ص) و اهل بيت (ع) (مولودي‌خواني) به کار مي رفت.
وي اضافه کرد: در مناطق غرب ايران نيز دف نوازي به عنواني سازي خانقايي توسط نوادگان شيخ عبدالقادر گيلاني گسترش پيدا کرد و در محافل خانقايي و ذکر دارويش از اين ساز استفاده مي‌شد.
نادري يادآور شد: در دوره معاصر ساز دف علاوه بر دارويش خانقاها و تکاياي مذهبي طرفداراني در بين ساير هنرمندان نيز پيدا کرد و گروه‌نوازي و تک نوازي دف در بين مردم رايج شد و هم اکنون هزاران دف‌نواز در ايران و ساير کشورهاي اسلامي در اين رشته فعاليت مي‌کنند.
وي تاکيد کرد: در بسياري از مناطق استان‌هاي آذربايجان‌غربي، کردستان و کرمانشاه نيز دف طرفداران خاص خود را دارد و شهر سنندج (مرکز استان کردستان) به عنوان پايتخت دف جهان شناخته شده است.
جشنواره دف‌نوازي و مولودي‌خواني »نواي رحمت« مهاباد در حالي به ايستگاه آخر رسيد که هم برگزار کنندگان و هم شرکت کنندگان اين جشنواره که مناسبت برگزاري آن به 2 مناسبت مهم عيد سعيد قربان و بمباران شيميايي سردشت مزين شده بود، از عدم حضور و استقبال مسوولان استاني و شهرستاني دلسرد شده بودند.
عدم حضور مسوولان، پوشش کم‌رنگ رسانه‌ها را نيز به دنبال داشت و اگر واقع ‌بينانه هم به قضيه نگاه کنيم، اين انتقاد هم منطقي و درست است و اميدواريم براي برگزاري جشنواره سوم هم عوامل اجرايي و هم مسوولان نقاط ضعف را برطرف و بر تقويت نقاط قوت آن تاکيد کنند.
در مهاباد که به شهري فرهنگي، شهرت دارد و مردم هميشه پاي برنامه‌هاي فرهنگي و هنري هستند، اگر مسوولان امر کمي همت به خرج مي دادند، حضور و مشارکت مردم براي برگزاري جشنواره هاي از اين دست بيشتر و حتي پيدا کردن حاميان مالي هم ممکن بود.
به گزارش عصرآذربايجان به نقل از ايرنا ،دومين جشنواره دف‌نوازي و مولودي‌خواني »نواي رحمت« مهاباد با معرفي نفرات و گروه‌هاي برتر هر بخش به کار خود پايان داد.
آيين اختتاميه دومين جشنواره دف‌نوازي و مولودي‌خواني »نواي رحمت« که به مناسبت عيد قربان و گراميداشت شهداي بمباران شيميايي سردشت سوم و چهارم تير ماه در تالار وحدت شهرداري مهاباد برگزار شد، بامداد دوشنبه با معرفي نفرات برتر هر بخش پايان يافت.
طبق اعلام هيات داوران اين جشنواره در بخش تک‌نوازي رده سني الف (کمتر از 19 سال) به ترتيب نازنين مهربانيان و نيايش ذاکري مهر به صورت مشترک مقام اول، مهشاد حيدري و عارف پارسا نژاد به صورت مشترک دوم و نهال کماني و آراز شيخي را به صورت مشترک به عنوان رتبه سوم انتخاب کردند.
در بخش تک‌نوازي گروه سني ب (بالاي 19 سال) نويد حسين زاده مقام نخست، کيميا اکبرپور و سلام داوردان به صورت مشترک مقام دوم و مهدي نخعي و علي غفورپور به صورت مشترک مقام سوم را کسب کردند.
در بخش مولودي خواني نيز هيات داوران گروه سماء به سرپرستي ماهان ياسيني از سنندج را به عنوان گروه اول، گروه بيدل به سرپرستي علي اصغر ظاهر گرجي از تربت جام و گروه شور عاشقان به سرپرستي محمدقهرمان نژاد از بوکان را براي اين بخش انتخاب کردند.
در بخش گروه‌نوازي نيز هيات داوران گروه هيوا به سرپرستي امير حسين کرامت از کرمان و گروه آيريا به سرپرستي ليلي شيرازي از اصفهان را به صورت مشترک رتبه نخست، گروه آوين به سرپرستي مريم گلسرخي زاده از يزد و گروه نجما به سرپرستي رضا دزائي پور از مازندران را به صورت مشترک به عنوان رتبه دوم و گروه طيار به سرپرستي اجلال رحيمي از سنندج را رتبه سوم انتخاب کردند.
دف يکي از سازهاي کوبه‌اي در موسيقي ايراني است که شامل حلقه‌اي چوبي است که پوست نازکي بر آن کشيده‌اند و با ضربه‌هاي انگشت مي‌نوازند؛ اين ساز از سازهاي ضربي ايراني شبيه به دايره ولي بزرگ‌تر از آن و با صداي بم‌تر است و در دوره اسلامي ايران، اين ساز براي پشتيباني از ساز و حفظ وزن به‌کار مي‌رفته و رکن اصلي مجالس محافل اهل ذوق و عرفان بوده و براي آنکه طنين بهتري داشته باشد، روي دف پوست آهو مي‌کشيدند.

منبع :