مي‌خواهيد چه بلايي سر سينما بياوريد

گروه فرهنگي: سينماي ايران، بدون درنظر گرفتن خواست مخاطب و حذف اکران عمومي چه مسيري روبه زوالي را طي مي‌کند.

گروه فرهنگي:  سينماي ايران، بدون درنظر گرفتن خواست مخاطب و حذف اکران عمومي چه مسيري روبه زوالي را طي مي‌کند.
1-در فاصله کمتر از 100روز مانده به آغاز جشنواره فيلم فجر که تحويل سال سينماي ايران محسوب مي‌شود، نه خبري از اکران فيلم‌هاي تازه است و نه فيلم‌هاي روي پرده با اقبالي مواجه شده‌اند.
 صاحبان فيلم‌هاي آماده نمايش، با نگاهي به وضعيت گيشه ترجيح مي‌دهند همچنان صبر کنند. درواقع چاره‌اي جز سياست صبر و انتظار وجود ندارد.
 کاهش چشمگير مخاطبان سينما، باعث شده هيچ‌کس رغبتي براي اکران فيلمش نشان ندهد. در مورد فيلم‌هاي بخش خصوصي طبيعي است که صاحب سرمايه حاضر به حضور در ميداني که شکست در آن قطعي به‌نظر مي‌رسد  نشود، اما سينماي ايران بخش فربه دولتي‌اي هم دارد.
 همين الان تعداد قابل‌توجهي فيلم متعلق به مؤسسات دولتي - حاکميتي وجود دارد که آماده نمايش هستند. به نظر مي‌رسد که نهادهاي دولتي هم تمايل چنداني براي نمايش فيلم‌هايشان ندارند.
2-روند صدور پروانه ساخت توسط وزارت ارشاد همچنان و طبق روال معمول ادامه دارد. اگر پروانه ساخت‌هاي صادر شده از ابتداي سال را بررسي کنيم متوجه مي‌شويم که تعدادي از پروژه‌ها هنوز به مرحله توليد نرسيده‌اند و تجربه مي‌گويد برخي از اينها هرگز ساخته نخواهند شد.
 گرفتن پروانه ساخت هميشه به‌معناي ساخته‌شدن فيلم نيست.
فيلمي که سرمايه‌گذارش کنار مي‌کشد و تهيه‌کننده‌اي که به اميد جذب سرمايه از اين سازمان و آن شرکت و فلان سرمايه‌گذار، جلو آمده وقتي پيش‌بيني‌هايش درست از آب در نمي‌آيد، چاره‌اي جز منصرف شدن از توليد ندارد؛ بنابراين پروانه ساخت مانند چکي است که الزاما نقد نمي‌شود.
3-بياييد خوش‌بين باشيم و فرض را بر اين بگذاريم که پروانه ساخت‌هاي صادرشده همگي منجر به توليدات سينمايي مي‌شوند. اين فيلم‌ها قرار است دقيقا کي اکران شوند؟
وقتي در صف طولاني نمايش عمومي، هنوز فيلم‌هايي وجود دارد که محصول سال‌هاي 98 و 99 هستند؛ فيلمي که در پاييز يا زمستان 1401 توليد مي‌شود، چه چشم‌اندازي براي اکران عمومي دارد؟
 سؤال دقيق‌تر مي‌تواند اين باشد که با اين وضعيت اکران، اين فيلم‌ها به چه اميدي ساخته مي‌شوند؟
پاسخ اين پرسش را بايد در تغيير مناسبات توليد در يک دهه اخير يافت. سينماي ايران چه در بخش خصوصي و چه در بخش دولتي، راهي براي بقا يافته که خيلي نيازمند اکران عمومي نيست‌؛ اينکه کارگردان يا تهيه‌کننده‌اي با چند فيلم اکران نشده يا شکست‌خورده در حال توليد فيلم تازه‌اش است خود نشانه‌اي است آشکار بر بي‌نيازي به اکران عمومي و گيشه.
حذف تماشاگر دقيقا از همين جا آغاز مي‌شود؛ از جايي که ديگر رضايت مخاطبان و گيشه پررونق اهميتي ندارد و صرف يافتن سرمايه‌گذار  که فرقي هم نمي‌کند فارابي باشد يا تاجر فرش  واردکننده تجهيزات پزشکي و... ماموريت در لحظه جذب سرمايه به پايان مي‌رسد و اصلا نيازي به جذب تماشاگر نيست.
 داستان غم‌انگيز سينماي ايران و مخاطبان از دست رفته‌اش از همين جا شروع مي‌شود.
4-اينکه سينماگران راهي براي توليد بدون اکران عمومي يافته‌اند باعث شده فعاليت سينمايي تعطيل نشود. مخاطب هم با حذف گزينه تماشاي فيلم در سالن سينما، چيزي را از دست نمي‌دهد؛ چون رسانه‌هاي رقيب در ميدان حضور دارند. آن جمعيت ثابت و وفادار به سينماي ايران هم دائما در حال تحليل رفتن و کوچک شدن است.
به گزارش عصر آذربايجان به نقل از خبر آنلاين،آنچه روي دست مي‌ماند انبوه پرديس‌هاي سينمايي است که بسياري‌شان در يک دهه اخير ساخته شده‌اند. با اين سالن‌هاي خالي چه بايد کرد؟ سازمان سينمايي به‌عنوان متولي سينماي ايران چه برنامه‌اي براي پرديس‌هاي خالي از تماشاگر دارد؟ وقتي سينماي ايران قيد اکران عمومي را مي‌زند، با سالن‌هاي سينما چه بايد کرد؟ درحالي‌که تا پايان سال سينمايي 1401 کمتر از 100روز باقي مانده و در يکي از سال‌هاي سرد و کم‌رونق گيشه و فيلم‌هاي پشت
خط مانده و فيلم‌هاي اغلب شکست‌خورده و استغناي تهيه‌کنندگان از جلب اعتناي مخاطبي که حاضر به خريد بليت سينما شود، آنچه به مرور از دست مي‌رود، سينماي ايران است.
فيلمسازي در ايران با توجه به آنچه در سطور بالا به آن اشاره شد، همچنان تداوم مي‌يابد، ولي بدون تماشاگر و با بي‌نيازي و بي‌اعتنايي به اکران عمومي، سينماي ايران نمي‌تواند به حيات طبيعي‌اش ادامه دهد.

منبع :