بعد از مطرح شدن بحث خصوصي سازي در دولت سازندگي و ادامه و تحقق يافتن آن در دولتهاي بعدي، شرکت‌هاي خصوصي به رشد روزافزون رسيدند و بعضي کارفرمايان به وظايف خود در قبال کارگران‌شان عمل نکردند  چرا که نظارتي بر خود نمي‌ديدند. طبق قانون کار بايد بعد از 20 سال کار در محيط آلوده کاري به کارگران سختي کار داده و آنها را بازنشسته کرد  اما آنجا که اين فرآيند بازنشستگي با رشوه دادن کارفرما به کارمندان بيمه -آن هم بيمه هاي معروف- ناديده گرفته مي‌شود و ديگر حقوق کارگر همچون فني بودن او را هم به کارگر ساده تنزل مي‌دهند و شير را از سرفصل غذايي مصوب کارخانه خارج مي‌کند، خصوصي‌سازي معناي عجيبي پيدا مي‌کند و به جاي خارج شدن از انحصار مالي دولت، از تمام انحصارها و نظارت‌ها خارج مي‌شود! کارگر با 26 سال کار در محيط آلوده با علائم مشکوکي از يک بيماري روبه رو، و به بيمارستاني در شيراز منتقل مي‌شود و در آنجا پزشکان تشخيص سرطان مي‌دهند و علت آن را هم آلودگي بالاي محيط کاري عنوان مي‌کنند. شرکت خصوصي با همکاري و همدستي بيمه، کارگر را از کارافتاده اعلام کرده و او را به صورت مستمري‌بگير از کار بازنشسته مي‌کنند، در حالي که حقوق کمتري از يک بازنشسته دريافت مي‌کند. (معادل 950 هزار تومان) در اين ميان، وعده و وعيدهاي دولت براي حل بحران‌هاي کشور در زمينه تحريم‌ها به طور عکس جواب مي‌دهد و داروهايي که در تحريم نبوده‌اند نيز در ليست تحريم قرار مي‌گيرند و داروي شيمي درماني کارگر مذکور از 250 به 800 هزار تومان افزايش قيمت مي‌يابد و بتن برجام در سرنگ بيماران شيمي‌درماني هم نفوذ مي‌کند. دولت يک ماه مانده به انتخابات رياست جمهوري براي کمک به قشر کم‌درآمد  به افزايش حقوق مستمري‌بگيران زير يک ميليون تومان مي‌پردازد و حدود صدو پنجاه هزار تومان به حقوق آنها اضافه مي‌کند در حالي که به شدت پيگير مسئله خصوصي‌سازي است!

اما به هرحال معادله ها به نفع کارگر کارخانه خصوصي نخواهد بود و فشارهاي روحي و جسمي ناشي از تأثيرات شيمي درماني، عوارضي چون کم حوصلگي و ضعف جسمي را در او ايجاد مي‌کند و کارگري که تمام عمر خويش را صرف توليد ملي اين کشور کرده است و وجدان کاري‌اش زبانزد همکاران اوست، حالا بايد از صفر شروع کند و به دنبال کار باشد تا بتواند امرار معاش کند! چرا که حقوق مستمري او تنها کفاف هزينه درماني‌اش را مي‌دهد و طبق قانون بيمه، کارگر ديگر نمي‌تواند در محل کار قبلي که از آن بازنشسته شده است مشغول به کار شود و بايد به دنبال شغل و شايد آموختن حرفه جديدي باشد!

بار فرزندان بيکار و در شرف ازدواج او هم در اين معادله سنگيني مي‌کند و شرايط فرزندان اين کارگر با فرزندان آن کارفرما تفاوتشان از زمين تا ماه گردون است. انباشته‌هاي کارفرما، خطوط ترانزيت بين المللي و تعداد ديگري از کارخانه‌ها در ديگر شهرهاي کشور است و ذخيره و پس‌انداز کارگر بايد صرف بيماري شود و اينها مولود عدالتي است که خصوصي‌سازي بدون نظارت ايجاد کرده است. در اين ميان داستان حقوق ضايع شده از کارگري که تمام عمر خود را با دستاني پاک براي کشورش صرف کرده، اما دستمزدي جز بيماري و شروع دوباره کار نصيبش نشده است، درس عبرتي مي شود براي ديگر فرزندان و کارگراني که او را مي‌شناسند و اين گونه است که آبرويي براي زحمت براي توليد داخلي و شرکت خصوصي باقي نمي‌مانند تا چيزي به نام صداقت يا تلاش براي توليد ملي و افزايش کيفيت ارزش داشته باشد، چرا که در اقتصاد سرمايه داري و در داستان خصوصي‌سازي، آنچه انتهاي صافي عمر باقي مي‌ماند بيماري است و نگاه نيازمند خانواده! نيروي انساني و رضايت شغلي در کنار سلامت رواني و جسمي از شروط توفيق در توليد داخلي است و اگر بخواهيم به سر منزل مقصود برسيم بايد بدانيم که از اقتصاد بيمار، کارگر بيمار و مديران فاسد نمي‌توان انتظار توليد داشت؛ خواه با کيفيت خواه بي کيفيت و اگر توليدي اتفاق بيفتد بي‌شک قرباني، کسي نخواهد بود جز کارگر، چرا که هميشه در تاريخ پشت‌ کارفرما و اقتصاد به هم گرم بوده است.

به گزارش عصرآذربايجان به نقل از راه دانا  نقطه اشتراک دولتها در اين جنايت آرام و در سکوت، اجراي نادرست خصوصي‌سازي است و سکوت در برابر آن هم از خود اين جنايت کمتر نخواهد بود. کوچکترين تغيير در سياست_هاي اقتصادي_خصوصي سازي_ و بين_المللي_برجام_ مي تواند چنين فجايعي را در يک زندگي به بار آورد که شايد در خواب و مخيله مسئولان کاخ‌نشين هم خطور نکند. و چه کسي اين رنج عظيم را درک مي‌کند مگر رهبر انقلاب که در پيام تبريک نوروز سال 96 با چهره‌اي افروخته از غم و نگاهي مالامال از شرمساري از قشر ضعيف جامعه عذرخواهي مي‌کند و بار غم کم‌کاري مسئولان را بر دوش مي‌کشد، انگار که او مي‌داند اين کارگر به چه سختي سال‌هاي کهنه‌اش را نو مي‌کند و در تمام سخنانش در اولويت قرار گرفتن اقتصاد و قشر ضعيف را به مسئولان گوشزد مي‌کند.